Sogun: Béda antarrépisi

Ti Wikipédia Sunda, énsiklopédi bébas
Konten dihapus Konten ditambahkan
Nyieun kaca anyar {{Sajarah Jepang}} {{Nihongo|'''Sogun'''|将軍|syōgun|extra={{IPA-ja|ɕoːɡɯɴ|lang|Ja-将軍.oga}}; {{IPAc-en|lang|ˈ|ʃ|oʊ|g|ʌ|n}}<ref name=longman>{{cite book|last=Wells|first=John|author-link=John C. Wells|title=Longman Pronunciation Dictionary|publisher=Pearson Longman|edition=3rd|date=3 April 2008|isbn=978-1-4058-8118-0}}</ref>}} téh gelar diktator militér di Jepang bihari, ti taun 1185 nepi ka 1868. Diangkat ku Kaisar...
Tag: suntingan sumber
(taya bédana)

Révisi nurutkeun 1 Séptémber 2021 16.05

Sogun (将軍 syōgun?, Japanese: [ɕoːɡɯɴ] ( dangukeun); basa Inggris: /ˈʃɡʌn/[1]) téh gelar diktator militér di Jepang bihari, ti taun 1185 nepi ka 1868. Diangkat ku Kaisar, sogun jadi pangawasa de facto ieu nagara,[2]. Kakawasaan sogun prahna mah turun-tumurun, najan kungsi sababaraha kali dikawasa ku klan anu béda. Sogun téh pondokna tina (征夷大将軍 Séi-i Taisyōgun?, "Panglima Pasukan Ékspédisi Ngalawan Musuh"),[3] gelar militér luhur ti periodeu Heian abad ka-8 jeung ka-9; mangsa Minamoto no Yoritomo meunang kakuatan pulitik Jepang taun 1185.

Pamaréntahan sogun katelahna (幕府 bakufu?, "pamaréntah ténda"); ngalaksanakeun tugas pamaréntahan.[4] Ténda ngalambangkeun peran sogun salaku komandan militér di lapangan, tapi ogé nuduhkeun yén 'ngantorna' téh ukur samentara. Najan kasebut samentara, kasogunan ieu bisa ngadeg ampir 700 taun, dipungkas ku Tokugawa Yoshinobu nu nyérénkeun kakawasaan ka Kaisar Méiji taun 1867 dina Réstorasi Méiji.[5]




  1. Wells, John (3 April 2008). Longman Pronunciation Dictionary (3rd ed.). Pearson Longman. ISBN 978-1-4058-8118-0. 
  2. "Shogun". Encyclopædia Britannica. 
  3. Salah ngutip: Tag <ref> tidak sah; tidak ditemukan teks untuk ref bernama modern-reader
  4. Beasley, William G. (1955). Select Documents on Japanese Foreign Policy, 1853–1868, p. 321.
  5. Totman, Conrad (1966). "Political Succession in The Tokugawa Bakufu: Abe Masahiro's Rise to Power, 1843–1845". Harvard Journal of Asiatic Studies 26: 102–124. doi:10.2307/2718461. JSTOR 2718461.