Serat optik: Béda antarrépisi
Tidak ada ringkasan suntingan |
|||
| Baris ka-21: | Baris ka-21: | ||
| id = ISBN 007137356X}}</ref> Pangiriman gambar ngaliwatan bungbung dipintonkeun ku [[Clarence Hansell]] jeung panaratas televisi [[John Logie Baird]] dina tempat anu beda dina taun 1920an. Prinsip kasebut munggaran digunakeun pikeun pamariksaan medis internal ku [[Heinrich Lamm]] dina dekade saterusna. Dina taun 1952, fisikawan [[Narinder Singh Kapany]] ngalakukeun eksperimen anu ngarah ka ditimukeunnana serat optik, dumasar kana studi samemehna anu dilakukeun ku Tyndall; serat optik modern, dimana serat gelas dilapisan ku papayung transparan pikeun ngahasilkeun indeks nyimpangna cahaya atawa [[refractive index]] anu leuwih cocog, muncul dina dekade saterusna. <ref name=regis/> Kamajuan saterusna dipuseurkeun kana beundeul serat pikeun pangiriman gambar. Gatroskop semi-fleksibel tina serat optik munggaran dipatenkeun ku [[Basil Hirschowitz]], C. Wilbur Peters, sarta Lawrence E. Curtiss, para panaliti di [[Universitas Michigan]], dina taun 1956. Dina proses ngamekarkeun gastroskop, Curtiss ngahasilkeun papayung gelas munggaran; beda jeung serat optik samemehna anu ngagantungkeun kana hawa atawa minyak jeung lilin nu teu praktis sabage material papayung sabab refractive index nu leutik. Rupa-rupa panerapan pangiriman gambar liana saterusna marucunghul. |
| id = ISBN 007137356X}}</ref> Pangiriman gambar ngaliwatan bungbung dipintonkeun ku [[Clarence Hansell]] jeung panaratas televisi [[John Logie Baird]] dina tempat anu beda dina taun 1920an. Prinsip kasebut munggaran digunakeun pikeun pamariksaan medis internal ku [[Heinrich Lamm]] dina dekade saterusna. Dina taun 1952, fisikawan [[Narinder Singh Kapany]] ngalakukeun eksperimen anu ngarah ka ditimukeunnana serat optik, dumasar kana studi samemehna anu dilakukeun ku Tyndall; serat optik modern, dimana serat gelas dilapisan ku papayung transparan pikeun ngahasilkeun indeks nyimpangna cahaya atawa [[refractive index]] anu leuwih cocog, muncul dina dekade saterusna. <ref name=regis/> Kamajuan saterusna dipuseurkeun kana beundeul serat pikeun pangiriman gambar. Gatroskop semi-fleksibel tina serat optik munggaran dipatenkeun ku [[Basil Hirschowitz]], C. Wilbur Peters, sarta Lawrence E. Curtiss, para panaliti di [[Universitas Michigan]], dina taun 1956. Dina proses ngamekarkeun gastroskop, Curtiss ngahasilkeun papayung gelas munggaran; beda jeung serat optik samemehna anu ngagantungkeun kana hawa atawa minyak jeung lilin nu teu praktis sabage material papayung sabab refractive index nu leutik. Rupa-rupa panerapan pangiriman gambar liana saterusna marucunghul. |
||
Dina taun [[1965]], [[Charles K. Kao]] jeung George A. Hockham ti pausahaan Inggris, [[Standard Telephones and Cables]] ngarupakeun anu munggaran ngajelaskeun yen atenuasi (ngalemahna sinyal) dina serat kontemporer diakibatkeun ku henteu murnina material, anu bisa dileungitkeun, lain ku efek-efek fisika dasar saperti ngahamburn cahaya (scattering). Maranehna ngaduga yen serat optik bisa jadi sahiji midiyeum praktis pikeun komunikasi, lamun [[attenuation (electromagnetic radiation)|atenuasi]] bisa dikurangan nepi ka sahandapeun 20 [[Decibel#Optics|dB]] per kilometer (Hecht, 1999, p. 114). Tingkat atenuasi ieu munggaran kahontal dina taun [[1970]], ku para panaliti Robert D. Maurer, Donald Keck, [[Peter C. Schultz]], jeung Frank Zimar anu gawe keur pabrik gelas Amreika nyaeta Corning Glass Works (kiwari [[Corning Inc.]] Maranehna mintonkeun hiji serat kalayan atenuasi optik 17 dB per kilometer ku cara nambahkeun atawa [[Doping (semiconductors)|doping]] [[titanium]] kana [[gelas silika]]. Sababaraha taun ti harita maranehna ngahasilkeun sahiji serat anu ngan 4 db/km ku cara ngagunakeun germanium oksida sabage bahan panambah inti. Atenuasi anu sakitu leutikna ngarah kana telekomunikasi serat optik jeung ngamungkinkeun Internet. Kiwari, atenuasi dina kabel optik jauh leuwih leutik ti batan atenuasi dina kabel listrik tambaga, anu ngarah kana sambungan serat jarak jauh kalayan jarak ripiter ti 500 nepi ka 800 km. |
Dina taun [[1965]], [[Charles K. Kao]] jeung George A. Hockham ti pausahaan Inggris, [[Standard Telephones and Cables]] ngarupakeun anu munggaran ngajelaskeun yen atenuasi (ngalemahna sinyal) dina serat kontemporer diakibatkeun ku henteu murnina material, anu bisa dileungitkeun, lain ku efek-efek fisika dasar saperti ngahamburn cahaya (scattering). Maranehna ngaduga yen serat optik bisa jadi sahiji midiyeum praktis pikeun komunikasi, lamun [[attenuation (electromagnetic radiation)|atenuasi]] bisa dikurangan nepi ka sahandapeun 20 [[Decibel#Optics|dB]] per kilometer (Hecht, 1999, p. 114). Tingkat atenuasi ieu munggaran kahontal dina taun [[1970]], ku para panaliti Robert D. Maurer, Donald Keck, [[Peter C. Schultz]], jeung Frank Zimar anu gawe keur pabrik gelas Amreika nyaeta Corning Glass Works (kiwari [[Corning Inc.]] Maranehna mintonkeun hiji serat kalayan atenuasi optik 17 dB per kilometer ku cara nambahkeun atawa [[Doping (semiconductors)|doping]] [[titanium]] kana [[gelas silika]]. Sababaraha taun ti harita maranehna ngahasilkeun sahiji serat anu ngan 4 db/km ku cara ngagunakeun germanium oksida sabage bahan panambah inti. Atenuasi anu sakitu leutikna ngarah kana [[telekomunikasi]] serat optik jeung ngamungkinkeun Internet. Kiwari, atenuasi dina kabel optik jauh leuwih leutik ti batan atenuasi dina kabel listrik tambaga, anu ngarah kana sambungan serat jarak jauh kalayan jarak ripiter ti 500 nepi ka 800 km. |
||
{{stub}} |
{{stub}} |
||
Révisi nurutkeun 7 Désémber 2007 04.11
Serat optik atawa serat ngarupakeun serat tina kaca atawa palastik anu dirarancang pikeun nungtun cahaya dina jero serat dimaksud. Elmu serat optik ngarupakeun gabungan elmu alam terapan jeung rekayasa anu patali jeung rarancang sarta panerapan serat optik. Serat optik loba dipake dina komunikasi serat optik, anu ngajangjikeun pangiriman informasi dina jarak anu leuwih jauh sarta laju data anu leuwih gancang dibandingkeun wangunan komunikasi lianna. Serat optic digunakeun pikeun ngaganti kawat metal lantaran sinyal ngaliwat dina serat optic kalayan loss anu leuwih leutik, jeung inyana kebal tina gangguan elektromagnetik. Serat optik oge digunakeun pikeun nyieun sensor, jeuang rupa-rupa panerapan lianna.
Dina serat optik, cahaya dijaga tetep aya dina bagian "inti"na kalayan make cara pantulan internal total. Hal ieu ngabalukarkeun serat optik nindak sabage panungtungelombang. Serat optik anu bisa ngaliwatkeun leuwih ti hiji jalur rambatan atawa transverse mode disebut serat multi mode atawa multimode fiber (MMF). Serat anu ngan ngaliwatkeun hiji mode rambatan disebut serat mode tunggal atawa singlemode fiber (SMF). MMF umumna miboga diameter inti anu gede, sarta digunakeun pikeun tumbu komunikasi jarak pondok atawa pikeun aplikasi pangiriman daya anu gede. SMF digunakeun pikeun kalolobaan tumbu komunikasi anu leuwih panjang ti 200 meter.
Nyambungkeun serat optik leuwih susah ti batan nyambungkeun kawat atawa kabel listrik. Tungtung-tungtung serat optik kudu dikeureut sacara ati-ati, jeung tuluy disambung babarengan sacara mekanik atawa dilebur ngagunakeun busur listrik. Panyambung atawa konektor husus digunakeun pikeun nyieun sambungan anu bisa dibongkar-pasang.
Sajarah
Prinsip ditungtunna cahaya dina serat optik ditimukeun munggaran ku Daniel Colladon jeung Jaques Babinet dina taun 1840an, sarta John Tyndall, urang Irlandia midangkeun pintonan ka public yen cahaya bisa ditungtun dina cai anu ngamali kaluar tina selang sapuluh taun ti harita.[1] Pangiriman gambar ngaliwatan bungbung dipintonkeun ku Clarence Hansell jeung panaratas televisi John Logie Baird dina tempat anu beda dina taun 1920an. Prinsip kasebut munggaran digunakeun pikeun pamariksaan medis internal ku Heinrich Lamm dina dekade saterusna. Dina taun 1952, fisikawan Narinder Singh Kapany ngalakukeun eksperimen anu ngarah ka ditimukeunnana serat optik, dumasar kana studi samemehna anu dilakukeun ku Tyndall; serat optik modern, dimana serat gelas dilapisan ku papayung transparan pikeun ngahasilkeun indeks nyimpangna cahaya atawa refractive index anu leuwih cocog, muncul dina dekade saterusna. [1] Kamajuan saterusna dipuseurkeun kana beundeul serat pikeun pangiriman gambar. Gatroskop semi-fleksibel tina serat optik munggaran dipatenkeun ku Basil Hirschowitz, C. Wilbur Peters, sarta Lawrence E. Curtiss, para panaliti di Universitas Michigan, dina taun 1956. Dina proses ngamekarkeun gastroskop, Curtiss ngahasilkeun papayung gelas munggaran; beda jeung serat optik samemehna anu ngagantungkeun kana hawa atawa minyak jeung lilin nu teu praktis sabage material papayung sabab refractive index nu leutik. Rupa-rupa panerapan pangiriman gambar liana saterusna marucunghul.
Dina taun 1965, Charles K. Kao jeung George A. Hockham ti pausahaan Inggris, Standard Telephones and Cables ngarupakeun anu munggaran ngajelaskeun yen atenuasi (ngalemahna sinyal) dina serat kontemporer diakibatkeun ku henteu murnina material, anu bisa dileungitkeun, lain ku efek-efek fisika dasar saperti ngahamburn cahaya (scattering). Maranehna ngaduga yen serat optik bisa jadi sahiji midiyeum praktis pikeun komunikasi, lamun atenuasi bisa dikurangan nepi ka sahandapeun 20 dB per kilometer (Hecht, 1999, p. 114). Tingkat atenuasi ieu munggaran kahontal dina taun 1970, ku para panaliti Robert D. Maurer, Donald Keck, Peter C. Schultz, jeung Frank Zimar anu gawe keur pabrik gelas Amreika nyaeta Corning Glass Works (kiwari Corning Inc. Maranehna mintonkeun hiji serat kalayan atenuasi optik 17 dB per kilometer ku cara nambahkeun atawa doping titanium kana gelas silika. Sababaraha taun ti harita maranehna ngahasilkeun sahiji serat anu ngan 4 db/km ku cara ngagunakeun germanium oksida sabage bahan panambah inti. Atenuasi anu sakitu leutikna ngarah kana telekomunikasi serat optik jeung ngamungkinkeun Internet. Kiwari, atenuasi dina kabel optik jauh leuwih leutik ti batan atenuasi dina kabel listrik tambaga, anu ngarah kana sambungan serat jarak jauh kalayan jarak ripiter ti 500 nepi ka 800 km.
|
Artikel ieu mangrupa taratas, perlu disampurnakeun. Upami sadérék uninga langkung paos perkawis ieu, dihaturan kanggo ngalengkepan. |
- ↑ a b Bates, Regis J (2001). Optical Switching and Networking Handbook. New York: McGraw-Hill. pp. p10. ISBN 007137356X.