Kerja paksa

Ti Wikipédia Sunda, énsiklopédi bébas
Batur anu maksa jalma séjén pikeun ngalakukeun hiji pakasaban nu teu luyu jeung na bakal maranéhanana bakal matuh ka sangsi luyu jeung aturan lumaku

gawé paksa ngalakonan gawé dina anceman hukuman atawa hukuman mana pagawe teu boga kabébasan pikeun satuju dina palaksanaan karya atawa jeung nu séjénna kecap pagawéan anu teu bisa dipigawé.[1][2] Conto sanksi hukuman bisa di antarana ancaman kekerasan, atawa mayar tina gajih ieu nyangsang. Rebutan atawa ingetan dokumén swasta pagawe saperti akte kalahiran, diploma sakola atawa kartu identitas ogé bisa dikategorikeun salaku gawé paksa, sabab pagawe bisa jadi luncat ka ninggalkeun gawe maranéhanana atawa manggihan karya di tempat séjén. Dina undang-undang Republik Indonesia geus diatur ngeunaan kabebasan individu pikeun milih karya maranéhanana ambéh ayana pengesahan Hukum nu teu saurang ogé bisa megatkeun eta. Indonesia geus ngesahkeun dua conventions tina ILO ngeunaan larangan kapaksa buruh, nyaéta konvénsi dina gawé paksa No. 29 taun 1930 (K29), jeung konvénsi dina pangahpusan gawé paksa No. 15 taun 1957 (K150). maksa batur pikeun ngalakukeun hiji hal nu teu akur jeung maranéhanana bakal jeung anceman hukuman bisa jadi tanda gawe paksa. Sanajan paksaan pikeun karya anu dijieun tina waktu bari gawe teratur atawa karya lembur.

Rujukan[édit | édit sumber]

  1. Suwarto.2010.Hubungan industrial dalam praktik. Publisher:Asosiasi Hubungan Industrial Indonesia.237
  2. David Shirley.2012.Panduan Perundang-undangan Ketenagakerjaan. Jakarta: Better Work Indonesia.

Bacaan salajengna[édit | édit sumber]

Tumbu luar[édit | édit sumber]