Kunut

Pengertian

Sacara étimologis kecap Kunut (Basa Arab: الْقُنُوْتُ‎, qunut) asalna tina basa Arab anu miboga sababaraha harti, di antarana lila nangtung, cicingeun, salawasna taat, tunduk, solat jeung khusyuk. Sedengkeun istilah kunut nyaéta du'a anu dibaca ku saurang muslim dina solat.

Hukum

Aya 3 perebutan kaol di kalangan ulama :

Pamadegan kahiji: Kunut subuh téh sunnah dibaca terus-terusan.Ulama anu nganggap kitu nyaéta Malik, Ibnu Abi Laila, Al-Hasan bin Sholih jeung Imam Syafi’i.

Pamadegan kadua: kunut Subuh henteu disyari’atkeun sabab geus mansukh atawa hukumna geus dipupus. Ulama anu nganggap kitu nyaéta Abu Hanifah, Sufyan Ats-Tsauri jeung sajabana ti ulama Kufah.

Pamadegan katilu: Maca kunut dina solat subuh henteu disyariatkan kajaba maca kunut nazilah mangka diidinan maca kunut nazilah dina solat subuh jeung solat séjénna. Ulama anu nganggap kitu nyaéta Imam Ahmad, Al-Laits bin Sa'd, Yahya bin Yahya Al-Laitsy.

Lafal Sholat Kunut

Qunut mangrupa amalan anu sunnah dina sholat. Aya tilu rupa qunut anu dijadikeun sunnah: qunut shubuh, qunut witir dina satengah ahir Ramadhan, jeung qunut nazilah. Ngeunaan qunut subuh, Imam An-Nawawi dina Al-Adzkar ngadawuh:

اعلم أن القنوت في صلاة الصبح سنة للحديث الصحيح فيه عن أنس رضي الله عنه أن رسول الله صلى الله عليه وسلم لم يزل يقنت في الصبح حتى فارقا الدنيا. رواه الحاكم أبو عبد الله في كتاب الأربعين وقال حديث صحيح

Hartosna, “kanyahokeun ku anjeun yén Kunut Subuh téh sunnah dumasar kana hadits sohéh ti Anas yén Rosululloh SAW salawasna qunut nepi ka wafat. Hadits anu diriwayatkeun ku Hakim Abu Abdullah dina kitab Arba'in saurna hadits shahih,” (Tingali Muhyiddin Yahya bin Syaraf An-Nawawi, Al-Adzkar, Beirut, Darul Fikri, 1994, kaca 59).

Numutkeun Imam An-Nawawi, qunut shubuh sunnah muakkadah, ninggalkeunnana éta teu matak ngabatalkeun kana solat, balikantah leuwih hadé ditambalan ku sujud sahwi, boh ditinggalkeunna téh dihaja atawa henteu dihaja. kieu lafadz babacaan du'a qunut Subuh téh : [1]

اَللّهُمَّ اهْدِنِىْ فِيْمَنْ هَدَيْتَ وَعَافِنِى فِيْمَنْ عَافَيْتَ وَتَوَلَّنِىْ فِيْمَنْ تَوَلَّيْتَ وَبَارِكْ لِىْ فِيْمَا اَعْطَيْتَ وَقِنِيْ شَرَّمَا قَضَيْتَ فَاِ نَّكَ تَقْضِىْ وَلاَ يُقْضَى عَلَيْكَ وَاِ نَّهُ لاَ يَذِلُّ مَنْ وَالَيْتَ وَلاَ يَعِزُّ مَنْ عَادَيْتَ تَبَارَكْتَ رَبَّنَا وَتَعَالَيْتَ فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا قَضَيْتَ وَاَسْتَغْفِرُكَ وَاَتُوْبُ اِلَيْكَ وَصَلَّى اللهُ عَلَى سَيِّدَنَا مُحَمَّدٍ النَّبِيِّ اْلاُمِّيِّ وَعَلَى آلِهِ وَصَحْبِهِ وَسَلَّمَ

Allahummahdini fî man hadait, wa ‘âfini fî man ‘âfait, wa tawallanî fî man tawallait, wa bâriklî fî mâ a‘thait, wa qinî syarra mâ qadhait, fa innaka taqdhî wa lâ yuqdhâ ‘alaik, wa innahû lâ yazillu man wâlait, wa lâ ya‘izzu man ‘âdait, tabârakta rabbanâ wa ta‘âlait, fa lakal hamdu a’lâ mâ qadhait, wa astagfiruka wa atûbu ilaik, wa shallallâhu ‘alâ sayyidinâ muhammadin nabiyyil ummiyyi wa ‘alâ âlihi wa shahbihi wa sallam

Du'a qunut anu disebatkeun di luhur didugikeun dina waktos solat sorangan. Lamun sholat berjamaah, imam pikeun ngarobah lafal "ihdinî (pasihan abdi hidayah)" jadi "ihdinâ (pasihan kami hidayah)". Sabab dina panempoan syékh Zainuddin Al-Malibari dina Fathul Mu’in dimakruhkeun solat pikeun diri dina waktu solat babarengan. Anjeunna negeskeun:

وكره لإمام تخصيص نفسه بدعاء أي بدعاء القنوت للنهي عن تخصيص نفسه بدعاء، فيقول الإمام: اهدنا

Hartosna, “makruh pikeun imam ngahususkeun du'a pikeun dirina sorangan tegesna mah nalika ngaos du'a qunut sabab aya laranganana. Ku kituna, imam kudu maca 'ihdina,'” (Tingali Zainuddin Al-Malibari, Fathul Muin, Jakarta, Darul Kutub Al-Islamiyyah, 2009 M, kaca 44).

Dina nalika ngaos du’a qunut, imam ngangkat sora jeung jamaah ngaaminan. Disarankeun ogé ngangkat dua panangan sakumaha umumna du'a. Anu leuwih penting, dina waktu solat ngandung harepan jeung pamenta, dampal leungeun nyanghareup ka luhur, sedengkeun palebah du'a anu eusina tolak bala atawa paménta pikeun dijauhkeun tina musibah anu keur lumangsung, tonggong dampal panangan ngadep ka luhur. Wallahu a'lam.[2]