Perang Punik I

Perang Punik I
Bagian ti Perang Punic
Lokasi Casus belli Sengketa Roma-Carthage ngeunaan kota Messana dikawasa ku tentara Mamertini Hasil
Nu perang
Roma	Carthage

Perang Punik Kahiji (264-241 SM) nyaéta perang munggaran antara Roma jeung Carthage, dua nagara bagian nu pangkuatna di wewengkon Mediterania kulon. Salila 23 taun, dua nagara pajoang pikeun kaunggulan dina konflik kontinyu pangpanjangna jeung perang laut pangbadagna dina Abad Kuna. Tempat anu pangseringna ningali perangna nyaéta pulo Sisilia, cai di sabudeureun pulo Sisilia, jeung basisir Afrika Kalér. Saatos ngonsumsi seueur korban jiwa sareng material ti dua pihak, perang ieu dipungkas ku kameunangan bangsa Romawi.

Perang Punic Kahiji dimimitian dina 264 SM, nalika tentara Républik Romawi nangkep kota Messana (ayeuna Messina) di pulo Sisilia. Pasukan Romawi tuluy ngadesek Syracuse, hiji-hijina nagara merdéka di pulo Sisilia anu patut diperhitungkeun, pikeun jadi sekutu jeung ngabantu maranéhna ngepung Akragas, markas utama Carthaginian. pulo. Hiji tentara badag prajurit Carthaginian nyoba megatkeun pangepungan dina 262 SM, tapi éléh dina Patempuran Akragas. Républik Roma ahirna ngawangun angkatan laut sorangan pikeun ngalawan angkatan laut Carthaginian, sarta diadopsi taktik anyar nu nempo Carthaginians ngalaman sababaraha eleh. Pangkalan Carthaginian di Corsica dicandak, tapi serangan ka Sardinia rusak, sareng Carthage tiasa ngawasa deui Corsica. The victories kahontal ngaliwatan exertion angkatan laut ditanya Roma pikeun narajang Afrika Kalér. Carthage nyoba ngalawan deui, tapi ieu sakali deui dielehkeun dina Patempuran Cape Ecnomus. Dina hal jumlah prajurit aub, ieu bisa jadi perang laut pangbadagna dina sajarah. Invasi ka Afrika Kalér mimitina alus, sarta Carthage kapaksa nyieun tawaran karapihan dina 255 SM, tapi kaayaan karapihan ti Romawi teuing beurat jadi Carthaginians mutuskeun pikeun tetep tarung sarta ahirna hasil ngalahkeun penjajah. Républik Roma nyebarkeun armada kapal pikeun nyalametkeun sésa-sésa pasukanana di Afrika Kalér. Angkatan laut Carthaginian nyoba ngagagalkeun usaha nyalametkeun ieu dina Patempuran Cape Hermaeum di basisir Afrika Kalér, tapi dielehkeun ku armada Romawi. Tapi, armada Romawi kajebak dina badai dina perjalanan mulang, kaleungitan kalolobaan kapal sareng sakitar 100.000 urang.

Perang dituluykeun, najan teu aya pihak anu bisa ngéléhkeun lawanna. Dina 255 SM, Carthage nyerang tur junun ngarebut deui kota Akragas. Henteu yakin naha aranjeunna tiasa ngabéla éta, aranjeunna ngantunkeun kota saatosna dirusak. Républik Roma gancang ngawangun deui armadana kalayan tambahan 220 kapal anyar, teras dikerahkan pikeun nyandak Panormus (ayeuna Palermo) dina 254 SM. Sataun saterusna, 150 kapal maranéhanana leungit dina badai. Carthage nyoba ngarebut deui kota Panormus dina 251 SM, tapi dielehkeun ku bangsa Romawi dina patempuran anu lumangsung di luar benteng kota. Bangsa Romawi laun-laun ngarebut daratan Sisilia, teras maju ngurilingan dua benteng Carthaginian anu terakhir di ujung kulon pulo taun 249 SM. Armada Romawi ogé nyobian serangan kejutan ngalawan armada Carthaginian, tapi dielehkeun dina Patempuran Drepana. The Carthaginians nuturkeun nepi kameunangan maranéhanana sarta junun ngaleungitkeun lolobana kapal perang Romawi dina Patempuran Phintias. Sanggeus stalemate sababaraha taun, Républik Romawi sakali deui ngawangun deui armada na di 243 SM, sarta diblokade garnisun Carthaginian. The Carthaginians deployed armada kapal pikeun nyalametkeun maranéhna, tapi ancur dina Patempuran Kapuloan Aegates dina 241 SM, ku kituna pasukan maranéhanana ditinggalkeun di Sisilia kapaksa neangan hungkul perdamaian.

Kadua pihak tungtungna sapuk kana pajangjian perdamaian anu ngawajibkeun Carthage mayar reparasi sareng nyababkeun Pulo Sisilia dianéksasi ka koloni Romawi. Saprak harita, Roma geus jadi nagara nu boga kakuatan militér paling unggul di wewengkon Mediterania barat, sarta laun-laun jadi punjul di sakuliah wewengkon Tengah. Karya bangsa Romawi ngawangun 1.000 galleys salila Perang Punic Kahiji ngahasilkeun pangalaman berharga nu jadi dasar dominasi maritim 600 taun Roma. Dina ahir perang ieu, pemberontakan hébat lumangsung di jero Kakaisaran Carthaginian, tapi éta dibasmi. Kompetisi strategis anu masih ngagantung antara Roma jeung Carthage ngabalukarkeun Perang Punic II kaluar dina 218 SM.

Sumber primér

[[Koropak:Stele des Polybios.jpg|thumb|upright=0,5|Polibios, ahli sajarah Yunani Kuno]]

Istilah Punic asalna tina kecap Latin Punicus (atawa Poenicus), hartina "Carthage|Carthage", nujul kana karuhun Carthaginians, anu Phoenicians (Latin: Phoenices; Basa Yunani: Φοινίκη, Foinike). Sumber utama pikeun ampir sakabéh aspék Perang Punic Kahiji nyaéta tulisan Polibios (ca.200–ca.118 SM), sarjana Yunani nu indit ka [ [Roma]] dina taun 167 SM salaku sandera . Kumpulan tulisanna ngawengku buku manual ngeunaan taktik militér anu geus teu aya. , tapi karya anu ngajadikeun anjeunna kasohor di jaman modern nyaéta Historíai (Anthony of History), anu manéhna nulis sanggeus 146 SM, atawa c. -kira-kira abad sanggeus Perang Punic Kahiji. Tulisan Polibios nyaéta lega dianggap obyektif jeung netral, sabab nyokot posisi panengah antara sudut pandang Carthaginian jeung sudut pandang Romawi.

Catetan sajarah Carthaginians ancur babarengan jeung ibukota maranéhanana, Carthage, dina 146 SM, ku kituna informasi ngeunaan Perang Punic Kahiji disarikeun ku Polibios tina sababaraha sumber sastra Yunani jeung Latin nu kiwari geus punah. Polibios mangrupa ahli sajarah analitik, jeung sabisa-bisa wawancara langsung jeung aktor sajarah nu kalibet dina perang.{ { sfn|Shutt|1938|p=55}} Mung jilid kahiji tina 40 jilid Historíai anu ngabahas ngeunaan Perang Punic Kahiji. Katepatan akun Polyebus geus loba didebatkeun dina 150 taun ka tukang, tapi konsensus anu dihontal di jaman modéren nyaéta pikeun nyandak akun Polyebus sacara harfiah, sareng ampir sadaya detil ngeunaan First Punic. Perang dina sumber modern dumasar kana pernyataan Polibios. Numutkeun pangamatan sejarawan Andrew Curry, "Polibios tétéla cukup dipercaya", sedengkeun Dexter Hoyos ngajéntrékeun Polibios salaku "sejarawan. anu jelas-jelas terang pisan, aktip dina padamelan, sareng kuat dina panalungtikan". Aya tulisan sajarah sejenna ngeunaan Perang Punic Kahiji anu dijieun sanggeus Historíai , tapi teu lengkep atawa ngan ngandung déskripsi singget. Sejarawan modéren umumna museurkeun kana petikan tina karya rupa-rupa analis Romawi, hususna Livius (nu dumasar kana karya manéhna nulis dina akun Polibius), Diodoros Siculus (sajarawan Yunani asal Sisilia), ogé Apianos] jeung Dion Kasios (sajarah Yunani engké). Ahli klasik Adrian Goldsworthy nunjukkeun yén "pernyataan Polibios biasana leuwih bisa dipercaya lamun kapanggih ngabantah bukti-bukti lianna nu urang boga". {{sfn|Goldsworthy|2006|p=21} } Sumber séjén kaasup prasasti, bukti tina penggalian arkéologis, jeung bukti émpiris ti rekonstruksi objék sajarah saperti triremis Olympias .

Kusabab 2010, arkeolog geus manggihan 19 parunggu rampers dijieun ku Romawi atawa Carthaginians di cai lepas basisir kulon Sisilia. Sapuluh helm parunggu jeung ratusan amphoras ogé geus kapanggih. Sanggeus éta, rammers, tujuh helm, genep amphora anu masih gembleng, sarta jumlah badag fragmen kapanggih. Unggal rammer dipercaya geus napel dina kapal karam nalika eta tilelep ka dasar laut. Nurutkeun ahli arkeologi nu kalibet, lokasi dimana artefak ieu disimpen. kapanggih ngarojong informasi ieu. Polibios ngeunaan mana Patempuran Aegates. Dumasar kana ukuran rammers, arkeolog nalungtik aranjeunna. percaya yén éta kabéh asalna tina kapal tipe triremis, sabalikna tina pernyataan Polybius yén sakabéh kapal perang nu kalibet dina perangna téh tina tipe quinqueremis. Tapi, maranéhna yakin yén loba amphora anu geus diidentifikasi ngarojong katepatan aspék séjén tina akun Polybius ngeunaan perangna. "Ieu mangrupikeun catetan arkéologis sareng sajarah anu coveted pertempuran," aranjeunna nyatakeun.

Latar

Poto hawa sésa-sésa dasar laut di kota Carthage. Tilas palabuhan komérsial katingal di tengah poto, sedengkeun tilas palabuhan militér katingali di katuhu handap poto. Saméméh Perang Punic Kahiji, Carthage boga angkatan laut pangkuatna di Mediterania kulon.

Saacanna Perang Punic Kahiji, Républik Romawi mangabad-abad ekspansi ngaliwatan kakuatan militér di wewengkon kidul Semenanjung Italia. Roma nalukkeun Semenanjung Italia kiduleun Walungan Arno dina 272 SM, nalika kota-kota Yunani di Italia kidul (Magna Graecia) nyerah dina tungtung [[Perang Pyros]. ]]. Samentara éta, bangsa Carthage, pusatna di Tunisia ayeuna, geus ngawasa kidul [[Spanyol] ], lolobana basisir Afrika Kalér, Kapuloan Balearic, Corsica, Sardinia, jeung bagian kulon Pulo Sisilia. Kalayan wewengkon daulat anu lega, Carthage jadi sajenis kakaisaran militér jeung dagang. hasilna pasti]] ngalawan Yunani nagara kota-nagara di Pulo Sisilia dina kapamimpinan Syracuse. Carthage jeung Roma mangrupa nagara pangkuatna di wewengkon kuloneun Laut Tengah dina taun 264 SM. Dua nagara éta geus ngajalin silaturahim sababaraha kali ngaliwatan perjangjian resmi aliansi anu ditandatanganan dina 509 SM, 348 SM, sareng sakitar 279 SM. Hubungan antara Roma jeung Carthage éta alus, sarta hubungan dagang antara dua nagara éta mulus. Dina mangsa Perang Pyroan (280–275 SM) ngalawan hiji raja ti Epirus anu giliran narajang Roma di Semenanjung Italia jeung Carthage di pulo Sisilia, Carthage nyadiakeun panangan ka tentara Romawi jeung sahenteuna sakali ngirimkeun kapal angkatan lautna pikeun ngangkut pasukan Romawi.

Dina 289 SM, tentara Mamertini, pasukan upah Italia anu diupahan ku Syracuse, nempatan kota Messana (ayeuna Messina) di ujung wétan. pulo Sisilia.{ {sfn|Warmington|1993|p=165}} Ditimpa tekanan ti Syracuse, tentara Mamertini menta tulung ka Roma jeung Carthage dina taun 265 SM. Carthage nindak heula ku cara ngadesek Hiero II, Raja Syracuse, pikeun ngeureunkeun lampahna, sarta ngayakinkeun tentara Mamertini pikeun narima postingan garnisun Carthaginian di Messana. Numutkeun Polibios, timbul perdebatan sengit di Roma ngeunaan naha bakal ngabulkeun paménta pasukan Mamertini. Kusabab Carthage geus boga garnisun di Messana, bringing di bantuan ti Roma bakal gampang provoked perang jeung Carthage. Roma henteu kantos nunjukkeun minat ka pulo Sisilia sateuacanna, sareng henteu gaduh niat ngabantosan tentara anu ngarebut kota ti anu gaduh hakna. Mangkaning, loba di antarana anu enticed ku kasempetan pikeun Fedi mangpaat moneter gaining foothold di Sisilia. Teu bisa ngahontal konsensus, dewan sesepuh Romawi ngantepkeun kaputusan dina panangan majelis rahayat dina taun 264 SM, paling dipikaresep ku saran Appius Claudius Caudex. Caudex ngayakinkeun jalma-jalma pikeun milih pilihan pikeun ngagerakkeun bantosan ku mamingan kasempetan pikeun nampi jumlah jarah anu ageung. Majelis rahayat ahirna mutuskeun pikeun ngabulkeun paménta tentara Mamertini. } Caudex diangkat jadi komandan ekspedisi militér ditugaskeun ka Sisilia jeung nempatkeun garnisun Romawi di Messana.{ {sfn|Warmington|1993|pp=168–169}}

Perang dimimitian nalika pasukan Romawi badarat di Sisilia dina 264 SM. Sanajan boga angkatan laut, urang Carthaginians teu bisa ngagagalkeun pasukan Romawi meuntas Straights of Messina. Dua legion Romawi prajurit di handapeun Caudex berbaris nuju Messana, sedengkeun tentara Mamertini parantos ngusir garnisun Carthaginian anu dipimpin ku Hanno (teu aya hubunganana sareng Hanno Agung ]) sarta keur dikurilingan ku pasukan Carthaginian jeung Syracuse.{ ​​{sfn|Bagnall|1999|p=52}} Ku sababaraha alesan, pasukan Syracuse tungtungna ngangkat pangepungan, dituturkeun engké ku Carthaginians. Sumber anu aya henteu ngajelaskeun naha. Bangsa Romawi pindah ka kidul jeung ngepung ka Syracuse, tapi pangepungan ieu geura-giru ditinggalkeun, boh alatan pasukan Romawi teu cukup kuat atawa alatan kurangna jalur suplai aman. (disebut oge "kavaleri beurat") bersenjata tumbak; jeung pasukan pemukul anu dipasang lampu ngalungkeun lembing ti kajauhan sarta ngahindarkeun tempur deukeut. Spanyol jeung Gaul mangrupa suplai nagara pikeun prajurit suku seasoned. Pasukan ieu galak dina serangan sanajan teu boga armoured, tapi dipikawanoh pikeun bubarkeun di will lamun perangna nyered. { {#tag:ref|Senjata prajurit Spanyol nyaéta tumbak lémparan beurat anu saterusna diadopsi ku bangsa Romawi sarta dibéré ngaran pilum. Kalolobaan prajurit suku Carthaginian perang dina formasi ketat disebut phalanx, biasana dina dua atawa tilu garis. Pasukan[[[ aisan]] direkrut ti Kapuloan Balearic. Carthage ogé ngagunakeun gajah perang. Dina waktos éta, Afrika Kalér masih gaduh populasi gajah leuweung Afrika.{{#tag:ref|Gajah ieu umumna jangkungna 2,5 méter (8 suku) ti suku nepi ka taktak, sarta béda ti [[Gajah rungkun Afrika] ] nu ukuranana leuwih badag.|group=caption}} Tina sumber nu aya, teu bisa dipastikeun lamun ieu gajah dipaké pikeun ngangkut bénténg nu dieusi prajurit.

Angkatan Laut

Quinqueremis, hartina "lima dek dayung", nyaéta jenis kapal anu dipaké ku armada Romawi jeung Carthaginian dina [[Punic] Perang|perang perang Punic]]. Jumlahna kacida gedéna nepi ka ngadominasi adegan éta Polibios ngagunakeun istilah quinqueremis salaku istilah umum pikeun " kapal perang". Hiji quinqueremis boga awak 300 urang, nyaéta 280 dayung jeung 20 awak dek babarengan jeung perwira kapal,{{sfn|Goldsworthy|2006|p=100} } sarta dikawal ku 40 prajurit laut (biasana prajurit darat nu ditugaskeun ka kapal). Lamun perang geus deukeut, jumlah prajurit laut bakal ngaronjat nepi ka maksimum 120. jalma.{{sfn|Casson|1995|p=121} }

Corvus, hiji alat anu digunakeun ku pasukan Romawi pikeun ngaluncurkeun serangan kapal

Nyiapkeun awak dayung sangkan mahir dina dayung babarengan salaku tim terpadu, utamana pikeun mahér nanganan manuver kapal kompléks dina tempur, merlukeun loba latihan diulang. Dina raraga Pikeun kapal bisa diatur sacara éféktif, sahenteuna satengah tina sakabéh awak dayung kudu rowers ngalaman. Ieu naha angkatan laut Romawi mimiti teu cocog jeung Carthaginian ngalaman. angkatan laut. Pikeun ngungkulan kalemahan ieu, bangsa Romawi nyiptakeun corvus, sajenis sasak salega 1.2 metres (4 feet) kalawan panjangna nepi ka 11 metres (36 feet), dilengkepan ku pasak beusi di handapeun tungtung-tungtungna sangkan bisa nempel pageuh kana dek kapal musuh. Alat ieu ngamungkinkeun para legionnair Romawi anu ditugaskeun salaku prajurit laut pikeun nyebrang ka kapal musuh sarta nangkep aranjeunna, tinimbang ngadopsi taktik nyebut kapal anu geus tradisional.

Kabéh kapal perang dilengkepan ku rammers, nu tilu 60-sentimeter (2 ft) wilah parunggu rubak dirakit kana 270 kilograms (600 lb) pakarang sarta dipasang sajajar jeung freeboard dina élévasi ruku. A abad saméméh perang Punik, taktik ramming kapal beuki umum jeung taktik ramming ieu beuki ditinggalkeun. Kacenderungan ieu timbul sabab kapal-kapal anu digunakeun dina tempur dina jaman harita nyaéta kapal-kapal anu ukuranana jeung beuratna leuwih badag, sahingga teu cukup gancang jeung lincah dina ngalaksanakeun manuver anu diperlukeun dina usaha ram. kapal musuh. Sajaba ti éta, konstruksi stiffer na ngurangan dampak dampak rammer urang, sanajan serangan éta hits target. "Corvus" anu diciptakeun ku bangsa Romawi mangrupikeun tuluyan tina kacenderungan ieu, sareng tiasa ngiringan kamajuanana dina widang gerak kapal. Sanajan kitu, beurat tambahan kana haluan ngurangan maneuverability sarta seaworthiness kapal, sarta "corvus" teu bisa dipaké nalika laut keur kasar.

Sisilia 264-256 SM

Citakan:Play jempol|Sisilia, adegan utama Perang Punic Kahiji The battles tina Perang Punic Kahiji lolobana perang di pulo daratan Sisilia ogé di cai sabudeureun. Pedalaman pulo Sisilia, nu pagunungan jeung taringgul, mangrupakeun rupa bumi hésé pikeun grup badag prajurit ngaliwatan tapi cocog pikeun pertahanan ngalawan serangan musuh. Sabagéan ageung operasi militér anu dilaksanakeun di darat dugi ka operasi razia, pengepungan, sareng blok. Salila 23 taun perang di pulo Sisilia, ngan dua perang utama lumangsung, nyaéta Patempuran Akragas dina 262 SM jeung Patempuran Panormus dina 250 SM. Garrison alert and ground blockade mangrupikeun operasi anu paling umum dilakukeun ku angkatan bersenjata ti dua sisi.

Bangsa Romawi boga kabiasaan nunjuk dua jenderal unggal taun pikeun mingpin pasukan pakarang nagara maranéhanana. Komandan taunan ieu disebut "konsul". Dina 263 SM, dua konsul incumbent ditugaskeun ka Sisilia, nyandak tentara 40.000 urang, jeung deui dikepung ka Syracuse. Teu bisa ménta bantuan ti Carthage, Syracuse buru-buru neangan perdamaian jeung Romawi. Syracuse jadi sekutu Roma, mayar indemnitas 100 bakat pérak, jeung nu pangpentingna daék mantuan meuli suplai pikeun angkatan bersenjata Romawi di Sisilia. Sanggeus Syracuse sisi Roma, sababaraha kota leutik arah Carthage ogé sided jeung Roma. Akragas (Latin: Agrigentum, ayeuna Agrigento), hiji kota palabuan di basisir kidul Sisilia, dipilih ku Carthage pikeun jadi puseur strategis maranéhanana. Tentara Romawi narajang Akragas sarta ngepung kotana dina taun 262 SM. Sistem suplai Romawi teu cukup, boh ku sabab angkatan laut Carthaginian anu kuat ngahalangan pengiriman barang ku laut, jeung keur maranehna. teu boga pangalaman dina nyoco hiji tentara 40.000 prajurit. Dina usum panén, loba prajurit paburencay di sabudeureun pikeun panén gandum jeung ngumpulkeun susukan. Pasukan Carthaginian di handapeun komando Hannibal Gisco, ujug-ujug narajang pasukan Romawi sarta nyerang kubu maranéhna. Prajurit Romawi berebut pikeun nutup barisan sarta ahirna junun ngajuru para panyerang. Pangalaman ieu dijadikeun palajaran pikeun kadua pihak pikeun ngaronjatkeun kaparigelan.

Gambar:Romanadvance (dipotong).JPG

Serangan Romawi ti 260 nepi ka 256 SM

Samentara éta, Carthage ngangkat hiji tentara di Afrika, nu lajeng diangkut ku kapal ka Sisilia. Tentara ieu 50.000 prajurit leumpang, 6.000 kuda jeung 60 gajah perang dipingpin ku Hanno, putra Hannibal. Sababaraha prajurit nyaéta Ligurian, Celtic, jeung Ibéria. Lima bulan sanggeus tentara Romawi ngepung ka Akragas, Hanno mingpin pasukan Carthaginian asup ka kota. Sanggeus aya, Hanno ngan masangkeun kemah di hiji tempat jangkungna, pemicu battles pondok acak, jeung ngalatih pasukanana. Dua bulan ti harita, di cinyusu 261 SM, Hanno ngaluncurkeun serangan gedé. Dina Patempuran Akragas, Carthaginians dielehkeun sarta ngalaman karugian beurat. Pasukan Romawi di handapeun komando dua konsul, Lucius Postumius Megellus jeung Quintus Mamilius Vitulus, ngaburu pasukan Carthaginian sarta junun nangkep gajah jeung [[transportasi]. logistik|ngangkut suplai maranéhanana. Peuting anu sami, garnisun Carthaginian ngungsi ka kota Akragas bari urang Romawi kacekel. Poé isukna, pasukan Romawi nyerbu Akragas jeung nangkep wargana; 25.000 warga kota Akragas dijual jadi budak.

Sanggeus Romawi meunang Patempuran Akragas, battles séjén lumangsung di ditu di dieu salila sababaraha taun. Kadua pihak silih ganti meunang kalawan hasil anu teu pati penting, sarta tacan manggih léngkah anu bener pikeun ngeureunkeun perang. Salah sahiji alesanana nyaéta kaputusan bangsa Romawi pikeun ngalihkeun loba sumber daya maranéhna pikeun kapentingan kampanye militer di Corsica jeung Sardinia anu ahirna teu mawa hasil nanaon, lajeng ngulang deui tindakan anu sarua pikeun kapentingan ékspédisi militér ka Afrika anu sarua. sia-sia. Sanggeus ngarebut Akragas, pasukan Romawi maju ka kulon jeung ngepung Mytistraton salila tujuh bulan tanpa hasil. Dina 259 SM, tentara Romawi pindah ka arah Thermae di basisir kalér Sisilia. Sanggeus altercation sengit, pasukan Romawi jeung sekutu camped misah. Hamilcar ngamangpaatkeun kaayaan ieu pikeun ngaluncurkeun serangan balik, ku nyerbu tempat kemah salah sahiji kontingén anu kemah misah tur junun maéhan 4.000 nepi ka 6.000 prajurit. Hamilcar salajengna ngarebut kota Enna di tengah pulo, jeung kota Camarina di tenggara. pulo anu cukup deukeut jeung Syracuse. Sigana mah Hamilcar ngan ukur sababaraha léngkah pikeun ngawasa sakabéh Sisilia. Taun saterusna, pasukan Romawi ngarebut deui kota Enna sarta ahirna junun nalukkeun Mytistraton. Aranjeunna teras pindah ka arah Panormus (ayeuna Palermo), tapi kapaksa mundur, sanaos aranjeunna tiasa ngarebut kota Hippana. Dina 258 SM, pasukan Romawi ngarebut Camarina sanggeus lila ngepung kota. Dina sababaraha taun ka hareup, terus aya aliran pasea, pasea sakeudeung, jeung pergeseran kasatiaan kota ti hiji sisi ka sisi séjén di Pulo Sisilia.

Bangsa Romawi ngawangun armada

Yunani triremis katerangan posisi awak dayung dina tilu tingkat dayung triremis Perang di Sisilia geus ngahontal stalemate a, salaku Carthaginians konsentrasi dina defending kota bénténg maranéhanana. Kalolobaan kota ieu aya di basisir, ngarah bisa ngirim suplai jeung pasukan tanpa dihalangan ku pasukan Romawi unggul di darat. Fokus perang pindah ti darat ka cai, hiji widang nu urang Romawi teu acan cukup mastered. Saacanna éta, bangsa Romawi geus sababaraha kali sadar kudu boga armada sorangan. Aranjeunna biasa ngandelkeun eskadron leutik anu disayogikeun ku sekutu Latin atanapi Yunani. Dina 260 SM, bangsa Romawi mimiti nyiapkeun pikeun ngabentuk armada sorangan, sarta ngagunakeun bangkai kapal quinqueremis Carthaginian salaku conto pikeun Kusabab masih héjo dina widang pengiriman barang, urang Romawi ngan ukur bisa ngahasilkeun réplika kapal anu leuwih beurat - kapal Carthaginian. Balukarna, kapal-kapal ngaluncur lalaunan dina cai sarta kurang lincah dina manuver. Républik Roma ngawangun 120 kapal perang anu satuluyna dileupaskeun ka Sisilia dina taun 260 SM sangkan awak-awakna bisa ngalaman latihan dasar. Gnaeus Cornelius Scipio, salah sahiji konsul anu ngajabat taun éta, mangkat mawa 17 kapal munggaran ka Kapuloan Lipara, teu jauh ti basisir kalér-wétaneun Sisilia, kalawan niat ngarebut kota Lipara, kota palabuan utama di kapuloan. The laksamana commanding armada Carthaginian éta Hannibal Gisco, urut kapala garnisun Akragas. Armada Carthaginian dumasar di Panormus, kurang leuwih 100 kilometres (62 miles) ti Lipara. Sanggeus narima béja ngeunaan panyebaran kapal-kapal Romawi ka Lipara, Hanibal ngirimkeun 20 kapal di handapeun komando Boodes ka éta kota. Pasukan Carthaginian sumping nalika wengi sareng nyegat kapal-kapal Romawi di palabuhan. Boodes mobilized kapal-Na pikeun nyerang, bari lalaki inexperienced Scipio urang éta teu bisa nempatkeun up loba lalawanan. Sababaraha prajurit Romawi panik sarta kabur ka darat. Scipio tungtungna ditawan. Sakabéh kapal Romawi direbut, lolobana kalawan saeutik ruksakna. armada Romawi bari dina pelayaran pangintipan jeung 50 kapal Carthaginian. Anjeunna junun kabur, tapi kaleungitan seueur kapalna. Sanggeus perang pondok ieu, urang Romawi mimiti ngalengkepan kapalna ku corvus. The konsul Gaius Duilius, a peerage of Scipio, delegated komando unit tentara Romawi ka bawahan sarta dianggap komando armada. Manéhna langsung balayar néangan lawan. Armada Romawi papanggih jeung armada Carthaginian di basisir Mylae. Dua armada bentrok saling dina Patempuran Mylae. Hannibal maréntahkeun 130 kapal, jeung numutkeun itungan sejarawan John Lazenby, Duilius maréntahkeun jumlah kapal anu kurang leuwih sarua. Alatan leuwih gancang, kapal leuwih lincah maneuver, jeung diawakan ku pelaut ngalaman, urang Carthaginians yakin maranéhna bisa meunang perangna sahingga maranéhna ninggalkeun formasi perangna pikeun balayar leuwih gancang ka kapal Romawi. 30 mimitina kapal Carthaginian ngadeukeutan langsung struck ku patok ' 'corvus nu nempel pageuh dina papan dek. Ngaliwatan corvus, prajurit Romawi meuntas ka kapal musuh sarta direbut aranjeunna, kaasup kapal nu Hannibal keur iinditan. Laksamana junun kabur maké kanoe. Ningali sadayana ieu, sesa kapal Carthaginian sumebar, nyoba narajang armada Romawi ti dua sisi atawa pungkur. Bangsa Romawi bisa nahan lalawanan jeung nangkep 20 kapal deui. Sésana kapal Carthaginian eureun narajang . Lantaran leuwih gancang batan kapal-kapal Romawi, maranéhna gampang kabur ti ngungudag kapal-kapal Romawi. Duilius teras balayar ka Segesta pikeun ngabébaskeun kota anu dikuasai Romawi tina pangepungan Carthaginian. Dina awal 262 SM, kapal Carthaginian geus raided basisir Italia ti pangkalan maranéhanana di Sardinia jeung Corsica. Sanggeus perang Mylae, dina 259 SM, konsul [[ Lucius Cornelius Scipio] (konsul 259 SM)|Lucius Cornelius Scipio]] mingpin sabagian armada Romawi ka Aléria di Korsika sarta ngarebutna. Anjeunna teras nyerang Ulbia di Sardinia, tapi dielehkeun ku Carthage, sareng Aléria deui dikawasa ku Carthage. Dina taun 258 SM, armada Romawi anu leuwih kuat ngalibatkeun armada Carthaginian leutik dina Patempuran Sulci di perairan lepas basisir Sulci, kuloneun Sardinia. Armada Carthaginian ngalaman eleh ongkosna mahal pikeun aranjeunna. Hannibal Gisco, komandan Carthaginian anu ditinggalkeun lalaki sarta ngungsi ka Sulci, engké ditahan sarta disalib ku lalaki sorangan. Sanajan meunang perang, pasukan Romawi  – nu nyoba narajang duanana Sardinia jeung Sisilia dina waktu nu sarua  – gagal ngarebut kota Sulci, sarta usaha narajang Sardinia handapeun Carthage laun laun. Dina 257 SM, armada Romawi kabeneran berlabuh di basisir Tyndaris, kalér-wétaneun Sisilia, nalika armada Carthaginian – , teu sadar ayana armada Romawi – . , balayar kaliwat dina formasi gaping. . Panglima Romawi, Gaius Atilius Regulus, geuwat maréntahkeun serangan, sahingga Patempuran Tyndaris pecah. Alatan awal perang ngadadak, kapal Romawi anu deployed dina ragam teratur. Armada Carthaginian langsung ngaréspon, nyerang sareng ngalelepkeun salapan tina sapuluh kapal Romawi anu unggul. Sanggeus pasukan tempur utama armada Romawi nepi ka tengah perang, dalapan kapal Carthaginian anu sunk sarta sapuluh deui direbut. Armada Carthaginian sésana mundur sarta junun kabur tanpa diudag sabab kapal na dihareupeun Romawi, sahingga nyingkahan karugian badag.

Pulo.

Diserbu Afrika

Gambar:Perang Punic munggaran di Afrika 256-255BC.svg

1: Pasukan Romawi darat jeung ngarebut Apsis (256 SM)
2: Bangsa Romawi meunang Patempuran Adis (256 SM)
3: Pasukan Romawi ngarebut Tunis (256 SM)
4: Ksantipos pindah ti Carthage jeung tentara badag prajurit (255 SM)
5: Bangsa Romawi éléh dina Patempuran Tunis (255 SM)
6: Pasukan Romawi mundur ka Apsis sarta ninggalkeun Afrika (254 SM)

Kameunangan di Mylae sareng Sulci ogé jenuh anu disababkeun ku jalan buntu di Sisilia nyababkeun bangsa Romawi ngadopsi strategi dumasar-laut sareng mimitian ngembangkeun rencana pikeun nyerang inti Carthaginian Afrika Kalér, ku kituna ngancam kota Carthage (deukeut ka dayeuh Tunis).{ {sfn|Rankov|2015|p=155}} Kadua belah pihak boga tekad pikeun jadi nagara master of the sea, sarta bakti duit gede. jeung SDM pikeun ngajaga jeung ngagedéan kakuatan tempur angkatan laut maranéhanana. Armada Romawi 330 kapal perang jeung jumlah nu teu dipikanyaho. angkutan laut séjén indit ti Ostia, palabuan Roma, dina awal 256 SM, dina Marcus Atilius Regulus jeung Lucius Manlius Vulso Longus, konsul anu ngajabat taun éta. Kurang leuwih 26.000 legionnair ti pasukan Romawi di Sisilia diasupkeun kana kapal teu lila saméméh invasi dimimitian. Dua konsul éta rencanana rék balayar ka Afrika jeung narajang wewengkon nu kiwari disebut Tunisia.

Saatos diajar niat Roma, Carthage langsung nyebarkeun sadaya 350 kapal perangna ka cai di basisir kidul Sisilia handapeun Hanno Agung sareng Hamilcar pikeun nyegat armada Romawi. Kusabab éta ngalibatkeun 680 kapal perang anu mawa maksimal 290.000 awak sareng pasukan laut, Patempuran Cape Ecnomus sigana mangrupikeun perang laut panggedéna dina sajarah dina hal jumlah pejuang anu kalibet. Patempuran ieu dimimitian ku serangan ku armada Carthaginian nu ngandelkeun kaunggulan maranéhanana dina pengiriman barang. Sanggeus sapoe tarung sambarangan, armada Carthaginian tungtungna eleh. Carthage kaleungitan 30 kapal kalelep sareng 64 kapal direbut ku pasukan Romawi, sedengkeun armada Romawi mung kaleungitan 24 kapal kalelep ku armada Carthaginian.

Sanggeus Patempuran Cape Ecnomus, tentara Romawi di handapeun Regulus darat di Afrika, teu jauh ti kota Aspis (ayeuna Kelibia) ayana di Cape Bon, sarta langsung narajang désa-désa sabudeureun kota Carthage. . Sanggeus pengepungan sakeudeung, Aspis ahirna direbut. Seuseueurna kapal Romawi balayar deui ka Sisilia, ninggalkeun Regulus kalawan 15.000 prajurit leumpang jeung 500 horsemen neruskeun perang di Afrika. Regulus teras ngepung kota Adis. Urang Carthaginians parantos ngingetkeun Hamilcar ti Sisilia kalayan 5.000 prajurit leumpang sareng 500 pasukan kuda. Hamilcar, Hasdrubal, jeung jenderal Carthaginian séjénna nu ngaranna Bostar ditugaskeun pikeun babarengan mingpin tentara nu loba pasukan kuda jeung gajah perang, jeung kakuatan kasarna sarua jeung tentara Romawi. Pasukan Carthaginian berkemah di hiji pasir deukeut Adis. Pasukan Romawi pindah kaluar peuting jeung nyieun serangan ngareureuwas ka kemah Carthaginian ti dua arah nalika subuh. Sanggeus tarung ambing, prajurit Carthaginian tungtungna bubar sarta ngungsi. Teu écés sabaraha kasangsaraan maranéhna, tapi gajah perang Carthaginian jeung prajurit kuda luput sarta ngalaman sababaraha korban jiwa.

Bangsa Romawi nyusul kameunanganana sarta ngarebut kota Tunis, ngan 16 km (10 mil) ti Carthage. Ti Tunis, pasukan Romawi nyerang jeung ngancurkeun wewengkon sabudeureun dayeuh Carthage. Putus asa, urang Carthaginians nyiptakeun perdamaian, tapi Regulus ngabales ku ngajukeun istilah perdamaian anu beurat teuing pikeun urang Carthaginians mutuskeun pikeun neraskeun perang. Tugas ngalatih prajurit dipasrahkeun ka Ksantipos, pamingpin tentara bayaran Sparta. Kalawan 12.000 prajurit leumpang, 4.000 prajurit kuda, jeung 100 gajah perang, Ksantipos ngéléhkeun bangsa Romawi dina Patempuran Tunis dina 255 SM. Kira-kira 2.000 pasukan Romawi mundur ka Aspis; 500 prajurit, kaasup Regulus, ditawan ku Carthaginians; jeung sésana tiwas. Sieun yén komandan Carthaginian bakal sirik kana prestasina, Ksantipos buru-buru ngumpulkeun ganjaranna sareng uih deui ka Yunani. Bangsa Romawi ngirimkeun armada kapal pikeun nyalametkeun prajuritna anu salamet, tapi éta kapal dicegat ku armada Carthaginian di cai off Cape Bon (kalér-wétaneun Tunisia kiwari). Dina Patempuran Cape Hermaeum, armada Romawi ngéléhkeun armada Carthaginian, sarta ngarebut 114 kapal maranéhanana. Armada Romawi kajebak dina badai dina perjalanan mulang. ka Italia, kaleungitan 384 tina 464 kapalna, sareng 100.000 prajurit dina kapalna. lolobana prajurit Latini sekutu. Paling dipikaresep, pamasangan alat-alat corvus ngajadikeun kapal-kapal Romawi teu pantes. Sanggeus musibah ieu, catetan Romawi teu nyebutkeun deui pamakéan corvus.

Sisilia 255-248 SM

Gambar:Attacksrenewed (dipotong).JPG

Serangan Romawi ti 253 nepi ka 251 SM

Sanggeus kaleungitan kalolobaan kapalna dina badai taun 255 SM, urang Romawi gancang ngawangun deui armadana ku tambahan 220 kapal anyar. Dina 254 SM, pasukan Carthaginian narajang sarta ngarebut Akragas, tapi, teu yakin bisa ngajaga eta, ninggalkeun kota sanggeus eta kaduruk nepi ka taneuh jeung tembok diroboh. {{sfn|Lazenby|1996|pp =114–116, 169} } Samentara éta, pasukan Romawi nyerang Sisilia tékad pikeun ngahontal kameunangan nu tangtu. Sakabéh armada Romawi, di handapeun komando dua konsul, raided Panormus saméméhna taun éta. Kota Panormus dikepung sareng diblokade, mesin pengepungan dipasang pikeun ngalanggar témbokna. Sanggeus tembok kota Panormus dilanggar, pasukan Romawi narajang pedalaman, ngarebut pinggiran kota, sarta dibantai wargana tanpa ampun. Wewengkon puseur dayeuh buru-buru pasrah. 14.000 warga Panormus anu boga duit nebus diri, sedengkeun 13.000 padumuk sésana dijual jadi budak. Kalolobaan hinterland kulon Sisilia urang éta dina kontrol Romawi. Boh Ietas, Solous, Petra, atawa Tyndaris neangan perjangjian perdamaian jeung Roma.

Dina 253 SM, Roma sakali deui nyetél tetempoan na on Afrika, sarta nyieun sababaraha razia di dinya. Tina 220 kapal anu aranjeunna kumpulkeun, armada Romawi kaleungitan 150 ku badai nalika mulih ti nyerang basisir Afrika Kalér wétaneun Carthage. Républik Romawi ngawangun deui armadana. Taun saterusna, Roma malikeun perhatian ka Sisilia barat laut. Ekspedisi laut dikirim ka Lilybaeum. Dina jalan ka tujuanana, pasukan Romawi junun nangkep jeung ngaduruk Karthaginian Selinous jeung Heraclea Minoa, tapi ahirna maranéhna gagal ngarebut Lilybaeum, udagan utama maranéhanana. Dina 252 SM pasukan Romawi nangkep Thermae jeung Lipara nu geus diisolasi saprak Panormus murag ka aranjeunna, tapi dihindari tarung dina 252 jeung 251 SM. Numutkeun Polybius, pasukan Romawi teu wani nyanghareupan gajah perang anu dibawa ku kapal Carthaginian ku kapal ka Sisilia.{{sfn|Rankov|2015|p=159} } [[Koropak:C._Caecilius_Metellus_Caprarius,_denarius,_125_BC,_RRC_269-1.jpg|alt=|kénca|jempol|jejeg=|Kaluaran Denarius Gaius Caecilius Metellus Caprarius, dicitak taun 125 SM, mintonkeun gambar na , Lucius Caecilius Metellus, jeung gajah-gajah nu direbut dina Panormus. ] ]

Nepi ka ahir usum panas taun 251 SM, jenderal Carthaginian Hasdrubal – anu tarung ngalawan Regulus di Afrika – ngadangu yen salah sahiji konsul geus ninggalkeun Sisilia méakkeun usum kalawan satengah tentara-Na. Anjeunna mingpin tentara Carthaginian nuju Panormus sarta ngancurkeun désa sabudeureunana. Prajurit Romawi anu ditugaskeun pikeun ngumpulkeun panén langsung ngungsi ka kota Panormus. Hasdrubal ngagerakkeun sabagéan ageung pasukanana, kalebet gajah, pikeun ngadeukeutan témbok kota Panormus. Komandan Romawi, Lucius Caecilius Metellus, ngirimkeun pasukan pemukul pikeun ngaganggu pasukan Carthaginian. Javelin anu dianggo ku prajurit perang dicandak tina cadangan lembing anu tos lami disimpen di kota. gundukan taneuh sabudeureun Panormus, diadegkeun nalika pasukan Romawi ngepung kota, ngajadikeun gajah perang hésé ngadeukeutan témbok kota. Disiram ku lembing tanpa bisa neunggeul deui, gajah-gajah nyemprung ngaliwatan prajurit suku Carthaginian di tukangeunana. Metellus lajeng mobilized awak badag prajurit Romawi narajang sarta paburencay flank kénca Carthaginian. Prajurit Carthaginian tungtungna bubar sareng kabur. Sanajan néwak sapuluh gajah, Metellus teu ngidinan Romawi pikeun moro prajurit musuh. Sumber-sumber kontemporer teu nangtukeun karugian anu ditanggung ku dua pihak, sarta sejarawan modern ngabantah akun. ti sumber saterusna yén Carthaginians kaleungitan 20.000 nepi ka 30.000 pasukan.

Gambar:Attacksrenewed2 (dipotong).JPG

Serangan Romawi ti 250 nepi ka 249 SM

Kameunangan di Panormus ngajurung pasukan Romawi pikeun nyerang kota Lilybaeum, pangkalan utama Carthage di pulo Sisilia. Dina 249 SM, hiji tentara badag prajurit Romawi di handapeun Publius Claudius Pulcher jeung Lucius Junius Pullus, konsul- konsul anu nyandak kantor taun éta, ieu deployed ngurilingan kota Lilybaeum. 200 kapal milik armada Romawi anyar dikerahkan pikeun ngablokir palabuhan. Nalika blokade anyar dimimitian, 50 quinqueremis Carthaginian ditempatkeun di perairan lepas Kapuloan Aegates , 15–40 kilometres (9–25 miles) di kuloneun Sisilia. Salaku angin barat ngangkat, kapal Carthaginian rode arah Lilybaeum unhindered ku kapal blokade Romawi, sarta unloaded jumlah badag pasukan jeung suplai. Kapal-kapal lésot kaluar ti palabuhan peuting, ngangkut pasukan kuda Carthaginian ti Sisilia. Bangsa Romawi nutup jalur darat nuju Lilybaeum sareng kemah anu dikuatkeun tina gundukan bumi sareng pager kai. Maranéhna rék nutup lawang palabuan ku halangan kai, tapi arus jeung ombak ngahalangan éta. kapal, nyaéta quinqueremis- quinqueremis nu lincah jeung lincah dimanuver jeung diawaki ku pilot.

Pulcher mutuskeun pikeun nyerang armada Carthaginian nu ieu anchored di Drepana (ayeuna Trapani), teu jauh ti Lilybaeum. Kapal-kapal Romawi balayar kaluar peuting dina serangan reuwas, tapi paburencay dina gelap. Laksamana Adherbal junun ngalungkeun kapal Carthaginian ka laut sateuacan kajebak di palabuhan, sareng males serangan armada Romawi dina Patempuran Drepana. Saatos kadorong ka darat sareng dinten perang sengit, armada Romawi tungtungna dielehkeun ku kapal Carthaginian, anu langkung lincah dina manuver sareng diurus ku pelaut berpengalaman. Kameunangan di Drepana nyaéta nu panggedéna pikeun armada Carthaginian dina mangsa Perang Punic Kahiji. Urang Carthaginians balik pikeun nyerang, sarta meunang deui kameunangan longsor ngalawan armada Romawi dina [ [Patempuran Phintias] ], tapi teu bisa miceun bangsa Romawi ti cai. Ngan tujuh taun ti harita Roma bisa deui ngencarkeun armada anu cukup kuat. , Samentawis di Carthage parantos ngeureunkeun panggunaan seueur kapal kapalna pikeun nyalametkeun sareng ngabebaskeun awak.

Tungtung

[[Koropak:CILI(2)p47fgtXXFastitriumphales.jpg|kénca|jempol|jejeg=1|Sesa-sésa Fasti Triumphales, prasasti-prasasti nu ngandung ngaran sakabéh Komandan Romawi nu meunang perang]]]

Dina 248 SM, ngan dua kota di Sisilia anu masih dikawasa ku Carthage, nyaéta Lilybaeum jeung Drepana. Duanana ditangtayungan ku benteng-benteng anu kuat sarta ayana di basisir kulon, sangkan suplai jeung pasukan ngagantian bisa dikirim tanpa dihalang-halang ku pasukan Romawi unggul di darat.{ {sfn |Goldsworthy|2006|pp=94–95}} Nalika Hamilcar Barca{{#tag:ref|Hamilcar Barca nyaéta [[Hannibal] bapana]. dipercayakeun maréntahkeun tentara Carthaginian di Sisilia dina 247 SM, anjeunna dipercayakeun ngan hiji tentara leutik prajurit, sarta kapal tina armada Carthaginian ditarik hiji-hiji. Permusuhan antara tentara Romawi jeung Carthaginian diréduksi jadi operasi militér leutik di darat, luyu jeung strategi Carthaginian. Hamilcar nerapkeun taktik elemen tempur ngahiji dina ngaluncurkeun strategi Fabius ti pangkalanna di Eryx, kaléreun Drepana. Perang gerilya ieu ngajaga pasukan Romawi ka tempatna sangkan Carthage bisa ngajaga ayana diwilayahna di Sisilia.

Sanggeus leuwih ti 20 taun perang, kamampuhan waragad duanana nagara sarta jumlah pasukan tungtungna turun. Salah sahiji bukti kasusah finansial nyanghareupan Carthage nyaéta aplikasi pikeun injeuman. tina 2.000 talenta pérak maranéhna banding ka Karajaan Ptolemaic Mesir tapi teu dikabulkeun. Roma oge di ambang [ [standar nasional|bangkrut]]. Sajaba ti éta, populasi lalaki sawawa, kontributor sumber daya manusa pikeun angkatan laut jeung pasukan Romawi, turun ku 17 persén saprak perang peupeus. Numutkeun Adrian Goldsworthy, nu turunna jumlah SDM di Républik Indonésia Roma geus ngahontal tingkat "jero pikahariwangeun".

Nepi ka ahir taun 243 SM, majelis sesepuh Romawi mutuskeun pikeun ngawangun armada anyar sabab sadar yén pasukan Romawi ngan ukur tiasa ngarebut Drepana sareng Lilybaeum upami blokade ogé dilaksanakeun dina cai. Alatan kas kaayaan ieu thinning, déwan sesepuh narékahan pikeun pangadilan jalma beunghar di Roma. Unggal jalma jegud dipénta pikeun ngabiayaan pangwangunan hiji kapal. Dana aranjeunna tuang kaluar bakal reimbursed sanggeus pamaréntah narima parotries pangmayaran nu bakal kapaksa on Carthage sakali perang dimeunangkeun. Inisiatif ieu ngahasilkeun armada anyar kira-kira 200 quinqueremis anu diwangun, dilengkepan jeung diawaskeun tanpa ngaluarkeun duit nagara. Pikeun nyieun kapal armada anyar ieu, Romawi. nuturkeun conto selop blokade kualitas alus teuing anu aranjeunna junun ngarebut ti Carthaginians. Bangsa Romawi dina waktu éta ngalaman pangalaman ngawangun kapal, sarta ku niru kapal anu kualitasna alus. Teu diragukeun, kapal quinqueremis kualitas luhur dihasilkeun. Kapal-kapal anyar ieu teu dilengkepan deui ku corvus sangkan leuwih gancang jeung leuwih lincah dina gerakna, tapi kusabab kitu taktik tempur kudu dirobah. Pikeun ngéléhkeun urang Carthaginians, maranéhna kudu jadi pelaut unggulan, tinimbang prajurit darat unggul.{{sfn|Casson|1991|p=150} }

The Carthaginians ngawangun anyar, armada gedé pikeun dipaké pikeun ngirim suplai ka Sisilia, sarta engké bakal imah lolobana pasukan tentara Carthaginian di Sisilia anu bakal empowered salaku seamen. Armada anyar ieu dicegat ku armada Romawi dina kapamimpinan Gaius Lutatius Catulus jeung Quintus Valerius Falto. Dina tarung sengit di perairan Kapuloan Aegates, prajurit Romawi anu dilatih leuwih alus bisa ngéléhkeun armada Carthaginian, anu kawates jeung kurang dilatih. Sanggeus unggul dina perang angkatan laut ieu sacara unanimously, urang Romawi nuluykeun operasi darat di Sisilia dina usaha pikeun ngarebut Lilybaeum jeung Drepana. Déwan sesepuh Carthaginian nampik ngaluarkeun sumber daya -sumber daya anu diperlukeun pikeun ngawangun sareng ngadamel armada énggal. Aranjeunna malah maréntahkeun Hamilcar pikeun milarian rundingan damai sareng Roma. Hamilcar ngadelegasikeun ieu tugas ka bawahanna, Gisco. The peace ceramah réngsé ku nandatanganan Perjangjian Lutatius nu mungkas Perang Punic Kahiji. Urang Carthaginians diwajibkeun geuwat ninggalkeun Sisilia, nyerahkeun sakabéh tawanan anu dicandak nalika perang, sareng mayar di cicilan bayaran indemnity 3.200 talents pérak dina jero sapuluh taun.

Pasca Perang

thumb|upright=1.35|Daérah warna pink nyaéta bagian tina Carthage anu diserahkeun ka Roma dina perjangjian perdamaian

Kusabab lumangsung 23 taun, Perang Punic Kahiji jadi perang pangpanjangna dina sajarah Romawi-Yunani, sarta perang laut pangbadagna dina sajarah Dunya Kuna. Sanggeus perang, Carthage diusahakeun ulah mayar gajih tentara urang - prajurit asing anu geus ngagabung tarung. Prajurit Asing ahirna barontak, sarta loba golongan jalma nu teu sugema kana pamaréntahan ngagabung. Sanggeus loba usaha, pamaréntahan Carthaginian ahirna bisa maéhan pemberontakan ieu ku cara anu cukup kejam. Dina 237 SM, Carthage siap ngajalankeun ekspedisi militér pikeun ngarebut deui pulo Sardinia, nu geus murag ka pemberontak. Républik Romawi sacara sinis ngumumkeun yén gerakan Carthaginian dianggap tindakan perang. Pikeun mulangkeun katengtreman, Carthage wajib nyerahkeun Sardinia jeung Korsika sarta mayar tambahan indemnity 1.200 talents pérak. Béak perang salila 30 taun, Carthage mutuskeun pikeun nurut kana tungtutan Roma tinimbang balik deui kana konflik. Pangmayaran tambahan sarta sékrési Sardinia jeung Corsica dijieun artikel anyar dina perjangjian karapihan nu disaluyuan ku dua nagara. Aksi- kalakuan Roma ieu nganyenyeri Carthage, tinimbang nyerah sakumaha anu dikira Roma, sareng dianggap salah sahiji faktor anu nyababkeun wabah Perang Punik II.

Kapamingpinan Hamilcar Barca anu pinunjul dina usaha pikeun ngancurkeun pemberontakan asing sareng kelompok pemberontak Afrika ningkatkeun darajat sareng kakawasaan kulawarga Barca. Dina 237 SM, Hamilcar mingpin ékspédisi militér anu tujuanana pikeun ngalegaan kadaulatan Carthaginian di wewengkon kidul Iberia (ayeuna Spanyol). Loba prajurit di pasukan ekspedisi militér éta urut pasukan na dina Perang Punic Kahiji. Salila 20 taun ka hareup, kiduleun Iberia jadi sajenis semi-otonom fief kulawarga Barça ogé supplier sabagian gedé pérak anu dikirim ka Roma minangka reparasi.{{sfn|Collins|1998 |p=13} }

Pikeun Roma, ahir Perang Punic Kahiji ditandaan awal ékspansi na saluareun jazirah Italia. Pulo Sisilia jadi Provincia Sicilia, jajahan Romawi munggaran (provincia) Roma. pretor pensiunan diangkat kapala administrasi régional. Satuluyna, Sisilia jadi wewengkon penting pikeun Roma, sabab éta sumber suplai gandum. Sardinia jeung Korsika ngahiji jadi hiji "provincia" nu diparéntah ku pretor, sarta ogé dipaké salaku sumber suplai gandum, sanajan Roma kudu nyimpen hiji tentara badag di "provincia" salila sahenteuna tujuh taun, sabab pamaréntah kolonial kawalahan nyanghareupan pribumi anu teu diatur. Syracusa dilélér kamerdékaan nominal jeung sekutu saumur hirup status King Hiero II. Ti saprak meunangna Perang Punic Kahiji, Roma geus mecenghul minangka nagara nu boga kakuatan militér pangpunjulna di wewengkon Mediterania kulon, sarta laun-laun jadi punjul. di sakuliah wewengkon Mediterania . Bangsa Romawi ngawangun leuwih ti 1.000 galleys salila Perang Punic Kahiji. Pangalaman akumulasi dina commissioning, manning, latihan, supplying jeung ngajaga sajumlah badag kapal jadi pondasi kamulyaan maritim Roma salila 600 taun.{{sfn|Goldsworthy|2006|pp=128–129, 357, 359–360} } Sanajan Perang Punic Kahiji geus réngsé, masih can écés nagara mana nu ngawasa Mediterania kulon, sarta nalika Carthage ngepung kota Saguntum nu ditangtayungan Romawi di Iberia wétan dina 218 SM, [[Perang Punic II] ] peupeus.{ {sfn|Collins|1998|p=13}}

Katerangan, rujukan, jeung sumber

Sumber

• Allen, William; Myers, Philip Van Ness (1890). Ancient History for Colleges and High Schools: Part II – A Short History of the Roman People. Boston: Ginn & Company. OCLC 702198714. 
• Bagnall, Nigel (1999). The Punic Wars: Rome, Carthage and the Struggle for the Mediterranean. London: Pimlico. ISBN 978-0-7126-6608-4. 
• Bringmann, Klaus (2007). A History of the Roman Republic. Cambridge, Inggris: Polity Press. ISBN 978-0-7456-3370-1. 
• Casson, Lionel (1991). The Ancient Mariners (2 ed.). Princeton, New Jersey: Princeton University Press. ISBN 978-0-691-06836-7. 
• Casson, Lionel (1995). Ships and Seamanship in the Ancient World. Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-5130-8. 
• Collins, Roger (1998). Spain: An Oxford Archaeological Guide. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-285300-4. 
• Crawford, Michael (1974). Roman Republican Coinage. Cambridge: Cambridge University Press. OCLC 859598398. 
• Curry, Andrew (2012). "The Weapon That Changed History". Archaeology 65 (1): 32–37. JSTOR 41780760. 
• Hoyos, Dexter (2000). "Towards a Chronology of the 'Truceless War', 241–237 B.C.". Rheinisches Museum für Philologie 143 (3/4): 369–380. JSTOR 41234468. 
• Erdkamp, Paul (2015) [2011]. "Manpower and Food Supply in the First and Second Punic Wars". Di Hoyos, Dexter. A Companion to the Punic Wars. Chichester, Sussex Barat: John Wiley. pp. 58–76. ISBN 978-1-119-02550-4. 
• Goldsworthy, Adrian (2006). The Fall of Carthage: The Punic Wars 265–146 BC. London: Phoenix. ISBN 978-0-304-36642-2. 
• Harris, William (1979). War and Imperialism in Republican Rome, 327–70 BC. Oxford: Clarendon Press. ISBN 978-0-19-814866-1. 
• Hau, Lisa (2016). Moral History from Herodotus to Diodorus Siculus. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-1-4744-1107-3. 
• Hoyos, Dexter (2015) [2011]. A Companion to the Punic Wars. Chichester, Sussex Barat: John Wiley. ISBN 978-1-119-02550-4. 
• Jones, Archer (1987). The Art of War in the Western World. Urbana: University of Illinois Press. ISBN 978-0-252-01380-5. 
• Koon, Sam (2015) [2011]. "Phalanx and Legion: the "Face" of Punic War Battle". Di Hoyos, Dexter. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. pp. 77–94. ISBN 978-1-119-02550-4. 
• Lazenby, John (1996). The First Punic War: A Military History. Stanford, California: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-2673-3. 
• Miles, Richard (2011). Carthage Must be Destroyed. London: Penguin. ISBN 978-0-14-101809-6. 
• Mineo, Bernard (2015) [2011]. "Principal Literary Sources for the Punic Wars (apart from Polybius)". Di Hoyos, Dexter. A Companion to the Punic Wars. Chichester, Sussex Barat: John Wiley. pp. 111–128. ISBN 978-1-119-02550-4. 
• Murray, William (2011). The Age of Titans: The Rise and Fall of the Great Hellenistic Navies. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-993240-5. 
• Murray, William (2019). "The Ship Classes of the Egadi Rams and Polybius' Account of the First Punic War". Society for Classical Studies. Society for Classical Studies. Diakses tanggal 16 Januari 2020. 
• Pragg, Jonathan (2013). "Rare Bronze Rams Excavated from Site of the Final Battle of the First Punic War". University of Oxford media site. Universitas Oxford. Diarsipkan dari versi asli tanggal 2013-10-01. Diakses tanggal 2014-08-03.  Archived 2013-10-01 di Wayback Machine
• Rankov, Boris (2015) [2011]. "A War of Phases: Strategies and Stalemates". Di Hoyos, Dexter. A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley. pp. 149–166. ISBN 978-1-4051-7600-2. 
• "Battle of the Egadi Islands Project". RPM Nautical Foundation. 2020. Diakses tanggal 7 Oktober 2020. 
• Sabin, Philip (1996). "The Mechanics of Battle in the Second Punic War". Bulletin of the Institute of Classical Studies. Supplement 67 (67): 59–79. JSTOR 43767903. 
• Scullard, H.H. (2006) [1989]. "Carthage and Rome". Di Walbank, F. W.; Astin, A. E.; Frederiksen, M. W. et al. Cambridge Ancient History: Jilid 7, Bagian 2, Edisi ke-2. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 486–569. ISBN 978-0-521-23446-7. 
• Shutt, Rowland (1938). "Polybius: A Sketch". Greece & Rome 8 (22): 50–57. doi:10.1017/S001738350000588X. JSTOR 642112. 
• Sidwell, Keith C.; Jones, Peter V. (1997). The World of Rome: An Introduction to Roman Culture. Cambridge; New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-38600-5. 
• de Souza, Philip (2008). "Naval Forces". Di Sabin, Philip; van Wees, Hans; Whitby, Michael. The Cambridge History of Greek and Roman Warfare, Jilid 1: Greece, the Hellenistic World and the Rise of Rome. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 357–367. ISBN 978-0-521-85779-6. 
• Starr, Chester (1991) [1965]. A History of the Ancient World. New York, New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-506628-9. 
• Tipps, G.K. (1985). "The Battle of Ecnomus". Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 34 (4): 432–465. JSTOR 4435938. 
• Tusa, Sebastiano; Royal, Jeffrey (2012). "The Landscape of the Naval Battle at the Egadi Islands (241 B.C.)". Journal of Roman Archaeology (Cambridge University Press) 25: 7–48. doi:10.1017/S1047759400001124. ISSN 1047-7594. 
• Walbank, Frank (1959). "Naval Triaii". The Classical Review 64 (1): 10–11. doi:10.1017/S0009840X00092258. JSTOR 702509. 
• Walbank, F.W. (1990). Polybius 1. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-06981-7. 
• Wallinga, Herman (1956). The Boarding-bridge of the Romans: Its Construction and its Function in the Naval Tactics of the First Punic War. Groningen: J.B. Wolters. OCLC 458845955. 
• Warmington, Brian (1993) [1960]. Carthage. New York: Barnes & Noble, Inc. ISBN 978-1-56619-210-1. 

Bacaan lanjutan

• Biggs, T. (2017). "Primus Romanorum: Origin Stories, Fictions of Primacy, and the First Punic War". Classical Philology 112 (3): 350–367. doi:10.1086/692606. ISSN 0009-837X. 
• Dexter, Hoyos (1998). Unplanned Wars: The Origins of the First and Second Punic Wars. Berlin; New York: Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-080835-3. 
• Polibios (2020) [ca. 167–118 Pramasehi]. "Historiai". Situs Web Bill Thayer. Universitas Chicago. Diakses tanggal 4 Mei 2020.